Жалғанды жалпағынан басқандар аз,

Арбайды алшаңдатқан алаөкпе жаз.

Жердегі жазықтылар кешкен ғұмыр –

Көктегі мәңгілікке бағынған саз.

Тұтқыны құлқынменен құндылықтың,

Ей, пенде, ғұмыр кешіп, нені ұқтың?

Өмірден «алам» деп кеп бос кетуің

Тәкаппар заңы ма әлде ұлылықтың?

Қалғанда қамауында қайшылықтың,

Талықсып, үгітіліп, таусылып шын,

Зер салып байқадың ба бойыңдағы

Қуатын қолдаушы күш-қарсылықтың?

Бардың да берекесін тілей алмай,

Жоқтың да күркесінде түней алмай,

Көрмейтін көктегенін көркемдіктің,

Жүргендер аз ба ешкімді сүйей алмай?

Бәріне риза болып кетеріңде,

Жөнелесің тылсым күш жетегінде,

Өмір сүру дегенің леп белгісі –

Қойылар жанкешті мен жетеліге!