Жақсылықты бір-біріне қимаған,

Дөкейлерін амалсыздан сыйлаған

Жаны жайсаң тұлғаларын тұқыртып,

Күн көрсетпей қызғанышпен қинаған,

Ел болдық-ау құндылығы қираған…

Сұлқ түсірер сұлулыққа сұқтанса,

Қарсыласын сөзбен түйрер жыққанша,

Басқалардың бәрі жақсы көрінер,

Өз қадірін қашан өзі ұққанша,

Шашылар-ау береке мен құт қанша…

Байығаны менсінбеген туысын,

Ақша бүркеп кеудесінің қуысын,

Бас қатырып пайымдап та жатпайды

Ұғымының дұрысы мен бұрысын,

Ортаймайды деп ойлайды ырысын…

Құмарына қанамын деп қызықтың,

Құрбаны боп айлакер мен бұзықтың,

Нұрлы сана, адамдық пен ұлттыққа

Салынғанын сезбей жүрміз құрықтың,

Лайланғанын «иман» атты тұнықтың…

Құныққанның тоқтамы жоқ құламай,

Бұл өмірден өткендер аз жыламай,

Мен үшін ғой сенен артық халық жоқ

Кей қылығың жүргенімен ұнамай,

Киелім-ау, болсаң етті қырағы-ай…