Жалғыз тамшы дұға–мұң,

Жанарына байланып. 

Түн қалқитып құлағын, 

Отыр әне, ойланып.   

Құлағына ал, оның 

Құран оқып мұңлы аспан. 

Қорқынышты әлемім, 

Қоңыр салқын үн қосқан.   

Мың жүректің зарығы, 

Құмарлыққа құйып нұр. 

Сан ғасырдың сарыны, 

Қас-қағымға сыйып тұр.   

Сен! 

Осылай сездірдің 

Жан дүние мекенін. 

Жанарына мезгілдің, 

Мен де сіңіп кетемін.   

Қайта айналып келер де, 

Қанатымды тасқа ұрып – 

Таң елесін, 

Берем мен 

Топыраққа тапсырып.   

Ал, жап-жасыл шөптердің 

Жапырағында даусым бар... 

Айналамын көктемнің, 

Көзіндегі маусымға!