Мезгілдің жұмбақ жырын жаттаған, 

Балық қыз, адам бейнелі... 

Әфсаналарым сыбырлап маған: 

- Еркесі судың! – дейді оны.   

Ағынға қарсы ағады келіп, 

Самғайды бейне құс болып. 

Ағарған шашы жағаны көміп, 

Жатады бір сәт түс көріп.   

Қалықтап рухы қайтады күннен, 

Жүрегін нұрға шомдырып. 

Аспанға мадақ айтады, бірде – 

Алақанына аққу қондырып.   

Тағылым етіп тамызған дала, 

Таңғы бір шықтай құс үнін. 

Естимін бүгін аңыздан ғана, 

Ей! Менің ерке мүсінім...   

Елесің бастап барады мені, 

Қиялша жым-жырт ғасырға. 

Жабырқау ымырт. 

Жаралы бөрі 

Қалмайды бір сәт қасымнан.   

Бейуақ менің бесігім еді, 

Балық қыз, сүйдім бұл шақты! 

Тірі су тірлік есігім еді, 

Анамдай алтын құрсақты.   

Көз жетпес шексіз көлемге кірем, 

Ұрғашы суға табынып. 

Сосын бір мұңлы өлеңде жүрем, 

Өзімді-өзім сағынып....