Жылжиды дымқыл тұман жер бауырлап, 

Мен де ауырлап – 

Сүйретіп келем зілдей ізімді құр, 

Сүйеді сәл мұңайып жүзімді іңір. 

Әнеки жапырақ та жатыр жылап, 

Қыздардың тағдырындай қызыл ғұмыр.   

Жапырақ – қызыл күрең, дерт емгендей, 

Немесе өртенгендей. 

Күбірлеп өте шықты әлде біреу: 

«Өмірге неге асықтым, ертең келмей!»   

Сол бір сөз – ақ жыланға айналып бір, 

Мойныма қыл шылбырдай байланып тұр. 

Адасып ақ тұманда кеттім білем, 

Қайдасың қасиеттім, әй, жарық нұр?!   

Іңір қарт, мыти ұстап мыс таяғын, 

Орнынан зорға тұрды үш таянып. 

«Асықпа!» – дегім келді, кім біледі, 

Сол шалдың етегінен ұстай алып.   

«Өмірге неге асықтым, ертең келмей!» 

Сол сөзден тілім де сәл өртенгендей. 

Қара түн қашып сенен кеткім-ақ бар, 

Болса да торғын толқын көрпең көлдей.