Тәкаппар сөз сиқыры мүсіндеткен, 

Өлеңді түсінемін түсім деп мен. 

Санама сағынышты нұр тамызып, 

Көбелек! Көкжиектен ұшып жеткен.   

Көбелек. Келген ұшып тым жырақтан  

Елесін аймалатып мың бұлаққа. 

Ашылар қанатының лебімен-ақ, 

Мұздаған көкірегім-мұңлы қақпа.   

Беймаза бейнелермен найзаласып, 

Жатқанда асау көңіл майдан ашып.

Өмір боп еркелейді өлең маған, 

Өліммен отырсам да аймаласып.   

Ішінде көлбең қағып ертегі – оттың, 

Өзіңдей мені, сірә, өртемек кім? 

Мен сені нұрдан туған сөз-көбелек, 

«Тәңірдің еркесі!» деп еркелеттім.   

Жыландай арбаса да түн есіріп, 

Алдымнан ашылады күн есігі. 

Көбелек! Енді сенен айырылмасқа, 

Баптаймын көкірегімде гүл өсіріп...