Бірде олай ауытқып, бірде былай,

Бір байламға келе алмай жүргенім-ай.

Таулы аймақтың ауасы секілденген,

Аумалы да төкпелі күндерім-ай!

Өз-өзінен өзегім өртенгенде,

Өз-өзімнен түңіліп, жеркенгенде,

Сары ауру сарғайтңан науқастайын,

Үміт күтем бүгіннен, ертеңнен де.

Нені күтем?

He керек осы маған?

Аяқ-қолым, жанарым, басым аман.

Шаруаның баласы емес пе едім,

Күшіменен тамағын асыраған?!

Өмір деген осынау майданда бұл,

Қолбасы да, қорқақ та сайранда жүр.

Өмір менен өлімнің ортасында,

Кетер ме екем, келе алмай байламға бір!