«Ләйләң қайда?» - деді маған күліп күн,

«Ләйләң қайда?» - деді маған күліп түн.

Дүниенің көріп жүрген күллі елін

Көрдім маған күннің қатты күлгенін.

Қатты күлді, әйелдерше күлді кеп:

«Сені тосып жүре ме ол, - деп, - үлбіреп?!»

Құшағы бар аялайтын аялы,

Түн мүсіркеп, түн кеп мені аяды.

Аяды кеп, аялады күлмеді,

Қоңыр үнмен жұбатты кеп түн мені:

«Мәңгі түнге жеткеніңше уақыт көп,

Күлкілі боп жүрісің де бақыт», - деп.

Аямайтын күн болып кел – бәрібір,

Аялайтын түн болып кел – бәрібір.

Сені, Ләйлә, қара көзді киелім,

Қайыспастан қара жерше сүйемін.