Оның мінезі — жасыл найзағай сияқты шатырлақ,

Нағыз керек болмыс ақынға-ақ!

Сүйсе — лапылдап түгі қалмай сүйеді,

Суыса — Арқаның сары аязындай сақылдақ.

Оның ойлары — ешкімнің ойына келмейтін мәтіндер,

Толық тану үшін алыс тұр һәм жақын кел.

Оның айтуынша: ақын деген шоколад жеу керек,

Сыра ішіп тұру керек әкімдер.

Оның өлеңі — Мәриямның қолындағы өткір қайшыдай,

Бір қарасаң – күшейтпелі,

Бір қарасаң – жай шырай.

Ол өлең жазса – отты айналған пәруана көбелек,

Өлең жазбаса – жеңілген әскер сынды ойсырай.

Оның рухы — тұманға жалғыз сіңіп жоғалған көкбөрі,

Жапанға ылғи жалғыз қонатыны содан шеткері.

Оның әлемі – біздің әлемдей қызыл, жасыл, көк емес:

Үйі – кітапхана,

Жолдасы – жалғыздық,

Абай – мектебі.

Оның кітаптары – қаланған жартастар кәдімгі,

Сөрелердің алдында

Ақын сергек,

Ақын сабырлы.

Ұқыптап алмасаң төбеңе құлауы мүмкін Неруда,

Құлатып алуың мүмкін Қадырды.

Оның қаламы – пырақтардың болат тұяғы,

Оның қағазы – қазақтың байтақ қиыры мен қияны.

Жазу үстелі – домалақ Жер беті,

Май шамы – миындағы қиялы.

Оның құбыласы хакім Абай мен қасиетті Құран тек,

Шәк келтіреуге болмайды, бала, бұған көп.

Ол қазір де Алланың алдына барғандай тап-таза,

Өлең жазып отырғанына күмән жоқ.