Қай күні екені есте жоқ. Әйтеуір кезекті мереке-мейрамдардың бірінде өңшең Бір Тиындықтар бас қосып, ішіндегі көбірек жасап, көбірек көрген Көне тиын ата-баба тарихын қысқаша шолып өтті. Әңгіменің аяғы, әрине, той-тамашаға айналды.

- Бүкіл ақша атаулының бастауы – біздер, Бір Тиындықтар боламыз! – деді қызып алған баяндамашы. – Біз тұтаспыз. Бізді ұсақтау мүмкін емес! Ал біздер, өздеріміз, елу сомдық па – бәрі бір! – кез келген үлкен ақшаны майдалап бере аламыз! Керек болса, ұсақтаған үстіне ұсақтап, тоз-тоз ғып жібереміз! Егер бір тиыны жетпесе, ол енді Мың сом емес, - ТОҒЫЗ ЖҮЗ ТОҚСАН ТОҒЫЗ СОМ ТОҚСАН ТОҒЫЗ ТИЫН ғана! Ойна Бір Тиынмен! – Осыны айтты да баяндамашы көкірек атып, столдың астына сылдыр етіп құлап түсті. Оны барып көтерген ешкім жоқ. Өйткені ол Бір Тиын болса, басқалары да Бір Тиын! Олар да тілдері күрмеліп, құлап түскелі әрең отырғандар.

Осының бәріне кездейсоқ куә болған Он Тиындық столдың үстінен сырғып түсіп, ұялғаннан еденнің қуысына кіріп кетті...

(Қадыр Мырза Әли, «Ғибратнәмә» кітабынан)