Сықиып киінген әйел : 

- Жұмыртқа қаншадан ? , - деді биіктен. 

Егде жасқа келген сатушы : 

- Әр жұмыртқа 25 теңге , - деді байыппен. 

Әлгі : 

- Мен , 10 теңгеден бәрін аламын берсең , келіспесең кеттім , - деді. 

Бетін әжім басқан сатушы сәл кідіріп : 

- Жақсы, айтқан бағамен алыңыз , өйткені бүгін мен ештеңе сата алмадым , - деді жымыңқырап. 

Ол жұмыртқаны алып, үлкен ұтысқа ие болғандай сезімде болды. 

Үстіне әлі шыбын қонып үлгермеген жаңа мәшинесіне отырып , шаңдата кете барды. Кешке өзінің жақын танысымен қаланың ең қымбат деген мейрамхансынан табылды. 

Онда олар қалаған асына тапсырыс беріп , бірақ оның бәрі дерлік желінбей ыдыс ішінде қалды . Есептесетін уақыт келгенде 18 мың теңгеге отырыс жасапты , сөмкесінен екі 10 мыңдық шығара , қалдығы өздеріңе деп мәрттік жасағандай кетіп қалды. 

Бұндай жағдай мейрамхана иесі үшін үйреншікті болатын , бірақ егде жастағы жұмыртқа сатушысына емес.

Неге біз мұқтаж жандардан бір нәрсе сатып алған кезде сасық тәкаппарлығымызды көрсетуге тырысамыз ? 

Неге біз өзіміздің жомарттығымызды оны тіптен қажет етпейтін адамдарға көрсеткенді ұнатамыз..

Ли Куан Ю (Сингапур премьер - Министрі) кітабында мынандай сөз бар : .."менің әкем кедей адамдардан , өзіне тіптен қажет етпейтін қарапайым тауарларды жоғары бағамен сатып ала беретін еді. Мен одан неге олай істейтінін сұрағанда , әкем: "бұл қайырымдылық, ұлым" дейтін. 

Кей отырыстарда , мейрамханада қалдық 200 - 300 теңгені ақша көрмей тастап жүре береміз. Бірақ одан пайдалысы көшеде ыстыққа күйіп отырған қариялардың сатқан ақжелген , жуа , картобынан алсаңыз асылы сол болмақ.