Біз, адамдар, өмір мәнін кеш ұқтық,

Айыра алмай күншуақ пен түнекті.

Батысымның көкжиегін бесік қып

Тірлігімнің тағы да бір күні өтті.

Күміс көрпе төсеп бұлттың төсіне,

Торғын көкке толықсыған Ай шықты.

Қою қаймақ қалқып шығар бетіне

Елестетіп берекеге бай сүтті.

Кең әлемге терезе боп шаңырақ,

Уайым-түндік сыпырылып жай тапты.

Үмітімнің жұлдыздары жамырап,

Ертеңімнен бір жылылық байқатты.

Сұлулардың сұңғақ мойнын сәндеген,

Аппақ жібек орамалдай көлбеген

Құс жолы да жатыр шұбап көлденең

Ойлы жанға ол да өлең...