Киік қаздар, 

Талды ма қанаттарың? 

Ұштыңдар ма 

Күн көзін жанап бәрің?! 

Санамдағы сағыныш сартап болған – 

Көк жүзіне телміртіп қаратқан үн...   

Көл бетінде із қалды шимайланып... 

Айдыныңды өзгеге қимай, налып, 

Назырқанып ұштың ба текті құсым 

Жапандағы қараша үйді айналып?!.   

Көне Ұрымнан[3] жеткен-ді көмескі үнің, 

Қаңқылыңды сол күнгі мен естідім... 

Сен білгенсің әзелден адамдардың 

Бір-біріне қимас дос еместігін.   

Жолың жатыр көк төсін қақ айырып, 

Бүркей алмас жарығын жабайы бұлт.

Айға қарай қаңқылдап сен ұшқанда 

Көк бөрі де мұң шаққан талай ұлып:   

«Суың қалды, киік қаз, мен де қалдым, 

Ілесе алмай сазына сендегі әннің. 

Қауырсыннан үздің де тамшы-ғұмыр 

Мендік көкжал-әлемді шерге малдың...   

Күміс жиек жолың бар айдан анық, 

Аспандайсың қуатты қайдан алып?! 

Жеті қат көк талдырар қанатыңды, 

Тұрақтайсың, айта кет, қайда барып?»   

...Басы қайда керуен-көшіміздің?! 

Бағзы аңыздың желісін несін үздің?! 

Киік қаздың жолына көзіңді сал – 

Түбі түсер жолымыз осы біздің...