Сен мұңайма,

Мен мұңайсам жетеді,

Бұл жүрегім қасіреттен қатып қалған ет еді.

Сен мұңайма,

Сен мұңайсаң төбеме,

Аспан құлап кетеді.

Мен көрейін көресімді,

Сенің көзің күлсін тек,

Қайғыға да қолдарыңды бір сілтеп.

Сен мұңайма,

Мұң дегенің -- еврейдің ертегі,

Солар ойдан жасап қойған былшыл тек.

Шаттық үшін шарап алдыр,

Мен ішем,

Кесімі жоқ сөзіңмен де келісем.

Сен қиялда құмбыл туған қыз едің,

Мен фəнилік құмырада мың жыл жатқан перісі ем.

Сен келмесең, күлге айналып кетер ме ем?

Сені сүйдім ерініммен от өрген.

Мəжнүн жайлы ертек айттым сенгісіз,

Махаббаттың мәртебесін көтерген.

Содан кейін жылан жылдар иреңдеп,

Жастық отын сүйреп кетті үйден кеп.

Мəжнүн жайлы айтшы дедің,

Айттым мен:

"Өзге əйелді өле-өлгенше сүйген" деп.

Сен мұңайдың,

Махаббатқа сенген едің,

Селт еттің,

Өзгергені қалай болды ертектің?

Сен мұңайма,

Мəжнүн емес, мына мен,

Есі түзу еркекпін.