(Есей ЖЕҢIСҰЛЫНА)

Бақи менен фәни жалған арасы,

Жанарымнан ағып тұр ма, қарашы?

Жан сырымды саған айтқым келедi,

Көлбастаудың көл тауысар баласы.

Жалаңаштан неге кеттiк екенбiз?

Алматыға неге бiздер бөтенбiз?

Құлындарын шығарып сап тұрғанда ел,

Беттi сипап жүрiп кеттiк екеумiз.

Әкемiздiң басқан жерi тақ бiлем,

Басымыздан неше айналды бақ күрең.

Екеумiздi жолға салып жiбердi,

Қара шалды орап кеткен ақ кiлем.

Қарайлаймыз өткенге де, кеткенге,

Не жетедi әке иiсiн өпкенге

Жетi жаста жiгiт болдық екеумiз,

Әкемiздi беткейге алып кеткенде.

Сапар шектiк бейбағыттау түзге ендi,

Қалдырып сән бал-балалық iздердi.

Алматыға лақтырып кеп жiбердi,

Жүргiзушi әкесi жоқ бiздердi.

Көктем едi, қапелiмде күз келдi,

Жан анамыз Жалаңаштан жүз келдi.

Тағамызды қағып бердi тал түсте,

«АНА» дейтiн үш-ақ әрiп бiздердiң.

Шалымыз жоқ, жоқ және де таяғы,

Бұл сапардың қалай болады аяғы?

Екеумiзге жалғыз ғана медетшi,

Паспорттағы жалғыз сурет баяғы.

Туған өлке қалды сонау қыратта.

Сүрiндiк те, алдық неше құлап та.

«Әкесiз» деп мүсiркедi неше адам,

«Жетесiз» деп айтқызбадық бiрақ та.

Жалған тағдыр жаралады жанымды,

Қайқы өмiр сiмiредi қанымды.

Жылап-сықтап барамыз бiз дөң жаққа,

Ал Құлпытас жаза ала ма тәнiмдi.

Жүрегiмдi өртеп жатыр мұң-күйiк,

Сол күйiктен жүрем кейде сыр түйiп.

Әкесi жоқ адамдардың тағдыры,

Әкесi бар адамдардан тым биiк.