Артыма бір қарасам қайырылып,

Кездер көп әр күні аңыз, тайы – күлік.

Күншуақта қап кеткен шүберектей,

Сол күндер қалды-ау дар-дар айырылып.

Таулы өлкеде, қиялдың ұшағында,

Қонарын да жел біліп, ұшарын да.

Біздің ауыл күтетін Қызыр шалды,

Қып-қызыл ұрандардың құшағында.

Айналып бүкіл ауыл бір қауымға,

Көшені толтыратын жыр-дауылға.

Саясаттың кимей-ақ сал шекпенін,

Торқалы той болатын күн де ауылда.

Немерені жетектеп апаларым,

Көрші үйдегі көжеге апаратын.

Әйбәт киімін киіп ап аталарым,

Ала таңнан беретін баталарын.

Қара торғай көп еді сол жылдары,

Қарлығаш құс болатын елдің бағы.

Наурыз шешек жіпсітіп жіберетін,

Қыстан қалған қырдағы тоңнын бәрін.

Атқан кезде рауандап таң қылаңы,

Біздің үй де жасанып, жаңғырады.

Жеті түрлі дәм қосып тоғыз жанның,

Жан анамыз мейірін қандырады.

Разы боп қалса аға пейілі ірі,

Көже жетпей бұртияр кейіп іні.

Шешей ылғи ырыс қып тосатұғын,

Қырда жатқан әкейдің мейірімін.

Ораққа да орылмай, төске түспей,

Әз наурыз көнеден көшкен іздей.

Көзімізді көктемде тырнап ашып,

Көппен бірге көшке еріп өскеміз ғой.

Жыл келгенде жылғаға бұлақ келді,

Біздің елге Ақбастау суат болды.

Қара қазанда асылған аппақ көже,

Қара ұлдың бойына қуат берді.

Ескі жылдар ескегін қағыпты енді,

Шәр Алматы шақырды, жарық берді.

«Көже жасап берем» деп,

Көшкен кезде,

Қалаға анам қазанды алып келді.

Ырыс келді қазанмен әулетке бұл,

Ұрпағына тілеген дәулетті өмір.

...Қызыр-кәрия қазаққа дос бол мәңгі,

Алақанын жайсе тек сау кетпегір.

Жүректе мәңгі қалар ізгі жыр бұл,

Көңілім бала күнге жүз бұрып жүр.

Немере-шөберені жинап алып,

Шешем бұл күн жерошақ қыздырып жүр.

Өмірдің өр, ылдиы, тасы мәлім,

Шашымның ағын кейде жасырамын.

Наурыз келіп қалған жоқ па екен деп,

Әр күн сайын анама асығамын.