Ықтасынын қоршап жатқан тал, ағаш,

Қырқасының қызығы бір тарамас.

«Кесіріңнен сақтай гөр» деп Жаратқан,

Бесігімнен шешіп алған, Жалаңаш!

Сәби шақта жалау болған құт-мекен,

Топырағың әруақты екен, құтты екен.

Қалбалақтап қай қиырда жүрсем де,

Таңдайымда дәмің қалған сүт-мекен!

Көмейіме бүлкілдетіп ән берген,

Келген жанға кілкілдетіп дәм берген.

Жағың семіп қалмасын деп тіл берген,

Жолаушысын төрге оздырып, хан көрген.

Аруына мүсін берген, сән берген,

Баласына бармақпенен бал берген.

Шақалаққа бесік етіп талды өрген,

Азаматқа мыңды айдатып, мал берген.

Көк аттыны басынбаған Жалаңаш,

Басынан сөз асырмаған Жалаңаш.

Жылқайдаров Мұқатайдай мұңданып,

Аралдайын ашылмаған Жалаңаш.

Тартсаң дағы тағдырдың сан ауырын,

Тәкаппар ғып өсірдің сен тау ұлын.

Мына сені сүйер мендей жан бар ма,

Жалаңашым – бірге туған бауырым

Самғағын деп қанат бердің, ат бердің,

Сағат сайын аламанға сап келдің.

Көмбеңді мен сан шаң қылдым,

Көңілін,

Табу үшін Жалаңаштай бапкердің!

Жалау алсам батыр болдым, бас болдым,

Қажет кезде үйілген бір тас болдым.

Қасқа туған Қасқасулық досыма,

Ауылымды айта-айта мас болдым.

Тезге түскен кезін көріп текті ұлдың,

Таспен емес достарменен шеп құрдым.

Қазығұрттың төбесіне шыққанда,

Жалаңашым көріне ме деп тұрдым.

Топырағын сатқандардан безіндім,

Атырабым өзіңді ойлап көз ілдім.

О, туған ел сені сүю арқылы,

Бар қазақтың қасиетін сезіндім.

Айтпа маған бүгінгі ауыл дерегін,

Естіледі бөлек дауыс, бөлек үн.

...Жұдырықтай жүрегімді қолға алып,

Жұмыр жерден жұртымды іздеп келемін.