Төбемнен өттi тырналар легi, 

Есiме түстi сол әуен. 

Сол әуен неткен мұңлы әуен едi, 

Ұрлап алған-ай көк әлем. 

– Жадыма қайта түсiрiңдершi, 

Ол менiң ғана мұңым ғой, – 

деп едiм сол сәт бұлтты аспан қапты, 

Тырналар ғайып қарап ем.   

«Тырналар легi қайда жол тартты, 

айтып жiбершi күз дала?», – 

деп тiл қатып ем ләм-мимi жоқ, 

Жұтаған ағаш сыздана. 

Тырналар ғана түсiрер еске, 

Сол мұңға қатты ғашық ем. 

Менiмен қоса қайғырып жатты, 

Тал, терек, емен... жыр-нала.   

Жанарым менiң қанталап тұрса, 

Мұңайып тұрсам күз дегiн. 

Ақ қайың-қызға сүйенiп тұрып, 

Сыр айтып тұрсам күз дегiн.   

Тағдырымды менiң күзге ұқсатыңдаршы, 

Сары алтын емес – сары уайым. 

Сары уайымнан сары дала тұнса, 

Бағынайын ба, нағылайын...   

Көзiмнен жасым көл боп ағады, 

Оқысам мұңлы тектi өлең. 

Тырналар салған сол iздi көрсем, 

Жаныма қайғы бөктерем. 

Баяғы сол шық тырналар легi, 

Тiзбекке қосып ап кеткен, 

Мұңымды менiң қайтарып бермей, 

Күз мәңгi сенi жек көрем.