Дәуiр ағып барады жанарымнан, 

Сәуiр сырғып ағады сабағынан. 

Тұрлауы аз дүние тұра қашты-ау, 

Қондырып ап қаралы қабағына ән,   

«Балбырауын» жылатты шанағынан, 

Ғазиз жылдар құлатты қабағынан. 

Қара өлең неге ғана елес бердiң, 

«Аққудың» алаңғасар сағағынан.   

Қыз-жалған ойлы, қилы қыратты екен, 

Көбеюде күн сайын сұрақ бөтен. 

Қобыз шалып отырған қоңыр қызды, 

«Қоңыр қаз» неге ғана жылатты екен.   

Уақыттың қомағай қылығы да, 

Аруларды үйiрдi құрығына. 

Құмыра бел қыздардың төгiлмейдi, 

Қазанғаптың «Көкiлi» бұрымынан.   

Сартоқа сайран салған сардалаға, 

Бөкейден Дәулеткерей паң қараған. 

Соны ойлап Алматыда мен жүремiн, 

Жанымда сабаз күйшi, сардар ағам.   

Санам жаңа сезгендей көкте iз барын, 

Қырмызыға дүние төктi ызғарын. 

Тағдыры теңбiл-теңбiл арулардың, 

Жанарынан оқыдым қобыз зарын.   

Дәуiр ағып барады жанарымнан, 

Сәуiр сырғып ағады сабағынан. 

Тұрлауы аз дүние тұра қашты-ау, 

Қондырып ап қаралы қабағына ән.   

Уақыттың кәрiнен ықпайды арман, 

Бұл да бiр шер екен ғой шыққа айналған.

Жүрекке күй боп кiрiп ақырында, 

Сұм жалған сырыңды ашам құсқа айналған.