Ермұрат Зейіпхан. «Ойың, қайдам, түзiк пе, әлде, бұзық па»
Ойың, қайдам, түзiк пе, әлде, бұзық па,
Оқып көршi маңдайыңа сызып па.
Өлеңiме құмар бола бер, қалқам,
Өмiрiме қызықпашы-ай, қызықпа.
Ақындағы басқа тiлек, басқа үмiт,
Тұрса дейдi ол тастан-дағы жас тамып.
Ғұмырыңды байлама сен оларға,
Жатсаң мейлi жыр кiтабын жастанып.
Оны дағы, өзiңдi де қор қылма,
Оның жөнi, оның жолы өр-қырда.
Барады әне, құлады әне, өлдi-ау деп,
Тебiрен де отыра бер орныңда.
Өзiм жайлы тым-тым қатал кеттiм бе?!
Боталатпа жанарыңды тек мүлде.
Менi ұмыт, ұмыту үшiн бара ғой –
Той боп жатыр анау тұрған шеткi үйде.