Құмарлықтан түйiнделген екенмiн,  

Ес бiлгелi сүйгiш болдым аруды.  

Құлаттым мен, қанша желкен көтердiм,  

Бақ не сорым, жолым болды торулы.  

Берсе-дағы жүйке, жүрек тастай ғып,  

Баулынды ақыры ширығу мен сыздауға.  

Омар құмар шарапқа да бас қойдық,  

Шайырлардың сара жолын бұзбауға.  

Құштым ару, от құшақта тұншықтым,  

Таңданбадым тiрi қалған сұлбама. 

Шыр айналған әлем деген ұршықтың,  

Әйел деген қазығы екен бiр ғана.  

Күн шығыстың ақындары бiледi,  

Ғашық бола бiлген жүрек азбас-ты.  

Бiреу маған жұдырығын түйедi,  

Әлде қайдан көрiп қалып көз жасты.