Бұл өмiрден озбақтың озды бәрi,

Озғандардың -

Қалғандар көз-құлағы.

Жалаң қылыш, жалаң төс бабалардың,

Өрлiгi ұрпақ қанын қоздырады.

Әуелде қонып жүрдiк, көшiп жүрдiк,

Даланы желмен бiрге есiп, жыр ғып.

Ат жалы, түйе қомы - шұбыр, керуен...

Жатар-ды шаң көтерiп есiл құрлық.

Ары да, берi де асып көкжиектен,

Атанжiлiк, атпалдар жол жүдеткен -

Тебiнгiсiн шiрiтiп оралатын,

Үш жұртына жүрегiн елжiреткен.

Ел шетiн басқан жаумен қидаласып,

Жан алысу, жан беру - бұл да нәсiп.

Есен-аман оралар аламандар,

Қара қос, қара бала қылған асық.

Бабам - дала қорғаны, орман, ығы,

Өстi, өндi ұрпағы, төл, мамыры...

Қанымызды қыздырған рух-күшi,

Аман сақта дегенi қолдағыны.

Жатта қалған iз, қорым, белес, белгi...

Қу жанды ой кемiрiп, егес жейдi.

Сары құрлық көз салсам алабына,

Бабаларым сайлауыт елестейдi...