Жексенбі. Түнгі он екі кезі. 

Сәл тінте қарап мені екі көзі 

Таксидің ішінде бір ару отыр 

Бөлек жамалы, Бөлек мінезі.

– Атың кім? – деп ем,

– Лариса, – деді, 

Бетімді шарпып жалынша лебі. 

Тұңғиық жанар тереңге қарай 

Батыра берді ағынша мені. 

Түріктің қызы – туған ай дерсің, 

Жүрегің болса – туламай көрсін. 

Қап-қара шашты, 

Аппақ иықты 

Жолыққан ақын жырламай көрсін! 

Ұмытар лезде азабыңды ішкі 

Сұлулық, сенің ғажабың күшті. 

Аққу мойынға жараса қалған 

Тарыдай меңге назарым түсті. 

Бұрқанса сезім кімді бұзбайды, 

Жұтамыз ба екен енді біз қайғы: 

Түнгі сұлуға тебіреніп айттым 

Хафиздың жырын меңді қыз жайлы: 

«Мейірбанды түркі аруы 

Сүйсе мендей бейшараны – 

Бір меңі үшін қияр едім 

Самарқан мен Бұқараны». 

Білетін жырым осы бар менің, 

Дәулетім болса тосылар ма едім, 

Хафиз сыйлаған екі шаһарға 

Алматыны да қосып ал дедім. 

Еліккен ұлдың кесір мінезін 

Көрікті қалам, кешіргін өзің! 

Қолымда болса қиятын едім 

Ертіс пен Сырды, Есілдің өзін! 

– Алмаймын! – деді – сыйларың қымбат, 

Одан да Хафиз жырларын тыңдат. 

Жомарт ақынның дидарын көріп, 

Дауысын естіп тұрғаным қымбат. 

Кезімде жырды кенет аңсаған – 

Өзім-ақ әлі телефон соғам. 

Әзірге хош бол, атымтай ақын, 

Тыныққан бүгін жөн екен саған. 

– Атың кім? – деп ем, 

– Лариса, – деді, 

Бетімді шарпып жалынша лебі.

Елеңдеп әлі күтумен жүрмін 

Телефон шалар деп сағынса мені. 

Түседі жиі есіме тегі, 

Тағдырым қандай шешім етеді. 

Хафиздың жырын іздеген шақта 

Звондай салса несі кетеді...