Осы бізде сезім көп пе өміршең? 

"Сені сонша жек көремін!" дедің сен... 

Бірақ неге сен қуандың мен жеңсем, 

Сен жыладың жеңілсем? 

Айтпа, айтпа, сезер ішім ар жағын, 

Мен сезбеген айтшы, кұрбым, бар ма мұң? 

Мені солай жек көруің арқылы, 

Жақсы көре алмауыңнан қорғадың. 

Бір сезім бар бізді жылатпай тұрған,

Дәл көктемдей... әлі бүр атпай тұрған. 

Қорықпаймын – айтып ұнатпағаннан, 

Үрейленем – іштей ұнатпайтыннан. 

Шыда, шыда көркем көктем келгенше, 

Бұл көктемді күте алды ма ел менше? 

Мені солай таза, адал жек көрші, 

Кісімшілдеу, кіршіл жақсы көргенше!