Дүние беймарал бір күйге енген-ді,

Гүл жұтып ауадағы сүйген демді.

Ақбұлттан көйлек киген періштедей,

Шабытым көктен іздеп жүр бейнеңді.

Жанымның ынтықтығы ән сұраған,

Сабырмен азабыңа жаншыдаған.

Ай шатыр күнастында нұрға бөгіп,

Сұлу үнүзік-үзік тамшылаған.

Мезгілі көкек айы... кештеме еді,

Алтын жіп көкжиекті кестеледі.

Нәзік үн...нәзік дене... нәзік әуен..

Көрмеймін, естімеймін ештеңені.

Көркемдік Жаратқанның мәңгіойында,

Сұлу саз сиқырланып салды ойынға.

Кіршіксіз..ақұлпадай.. мамық.. жұмсақ.

Бір мін жоқ, тек нәзіктік тал бойында.

Есімде мүлдем жоқ қой күн кешегі,

Қоңыр үн етегімен мұң кешеді.

Ақ сәуле айдан түскен ақ қайыңға,

Бір ғажап нәзіктік боп тілдеседі.

Көктем, сені сүйемін гүлі үшінде,

Көрінбейтін феяның бірісің бе?

Көрдіңбе қос аққуды көлде жүзген,

Шомылып сүт сәулеге түн ішінде.

Мұңлылау саз тербетсе ғұмыр қайың,

Дүние тарқатылған бұрымдайын.

Нәзіктік тамшылайды мөлт-мөлт етіп,

Қайыңның безіндегі шырындайын.

Көгінен алтын арай құйылып нұр.

Сүйсініп айдын шалқар, сүйініп қыр.

Нәзіктік жапырағын самал өбіп,

Мәжнүн тал секілді иіліп тұр.

Салмақты көтерерсің ауырсынбай,

Жаныма шуақ төгер мамырсынды ай.

Нәзіктік келе жаты көзімді арбап,

Жеп-жеңіл жел көтерген қауырсындай.

Тыныштық ..үнсіз бақтың шағы мұнда,

Әуенге ұйып қалған сағымың да.

Нәзіктік – жан әлемнің бейіш күйі,

Сұлу үн ағатұғын тамырында.

Алысып қайтем түнде мың елеспен,

Мамырдың кеші мынау желең ескен.

Шопеннің музыкасы.. Ол – бір әлем,

Нәзіктік деген, қалқам, сен емеспе ең?!