Көкжайлауда, өзенге ірге тіреп,

Амандығын отбасы бірге тілеп.

Ақбоз үйді қондырып жатушы едік,

Шаңырағын шалқайтып Күнге тіреп.

Баламын ғой.. қолқысқа, тапал денем,

Ағам тұр қарабарқыт шапанменен.

Желбауынан уыстап әкем ұстап,

Шаңырақты көтерер бақанменен.

Жасылмайса жайқалсын, көктесін көк,

Шіркін көңіл жайлауда бек көсілмек.

Жан анашым шыр-пыр боп жүруші еді,

- Күлдіреуіш қыдырып кетпесін -деп.

Сол өмір естелік боп қалды бірақ,

Санамда жарық болып жаңғырыпақ.

Мәз-мейрам отырушыек от маздатып,

Алты қанат боз үйді қондырып ап.

Өкпем жоқ өткен өмір..кеш, ғұмырға,

Елтіп кетем сағыныш ескі мұңға.

Іргеден самал есіп, түтіншалқып,

Тіршілік ұйыпқалар кешқұрымда...

Алқасын Құс жолымен тағып ай, түн.

Тіршілік қозы-лақтай маңырайтын.

Түн. Жайлау. Өзен бойы ақбоз үйлер,

Жұлдызы қол созымда жамырайтын...

Қол бұлғайтын қатпарлы жонды қырат,

Сол жылы жайлаппыз- ау соңғы бірақ.

Хан сарайын менсінбей жатушы едім,

Алтықанат ақ үйді қондырып ап!

Құтылып төрт қабырға түрмесінен,

Сәуле боп көкжиекке бірге сіңем.

Құлын ғұмыр тұрушыед ноқталған,

Киізүйдің шөп үзіп іргесінен...