Кезім еді жерден жылу іздеген.

Жайлау барып, жан сырымды тізбек ем.

Құлдыраңдап шыға келіп алдымнан,

Жетім қозы, қонақтаттың көзге өлең.

..Мен де сендей құсалымын, шерлімін.

Әкем бар-ды, қойнына алды жер бүгін.

Жалғыз шешем... жетілмеген жетеуміз...

Қорған болар, орман болар енді кім?

Мен де сендей маңырамай отыққам.

Жан жарамды жазды уақыт, атып таң.

Рас, кейде кеуде тұсым сыздайды,

Рас, кейде кеш қаламын бақыттан.

Әкесіздің сен де көрдің талайын,

Жетесіздің мен де көрдім талайын.

Артта қалсаң, ақылсызға балайды,

Оза шапсаң, күндейді көп ағайын.

Мұңды қылған мұнар-күннің кәрінен,

Жалқы Тәңір тауып берді жаныма ем.

«Жетім қозы-тасбауыр» деп алдайды ел,

Жетім қозы - мейірімді бәрінен!

..Осы бір жай езіп кетті еңсені.

Ертегі енді ерке кездер естегі.

Қара жолға қарауменен қамыққан,

Жесір шешем... жетім қозы... кеш мені!