Бір ән бар бүгінгі ұрпақ естімеген,

(Сонау бір соғыс жылы естіген ем)

Әредік, елдеқалай есіме алсам,

Қос басы, қою қара кешті көрем.

Шар тастар, шалғынды сай «Қарағайлы»,

Шулы өзен шомылдырған шағала - Айды.

Жөтеліп бұлттар көшіп өтетұғын,

Жетектеп жетегінде қара қайғы.

Жел тынған, жапырақ та сілкінбеген,

Тауға кеп түн ұйитын кілкілдеген.

Әр жүректі сол бір ән мазалайтын,

Әр көмейде сол бір ән бүлкілдеген.

Қос басында қауымның бәрісі де,

Қосылатын жасы да, кәрісі де,

Сіңір тірсек біздер де шырқаушы едік,

Түсінбестен сол әннің мәнісіне.

Күндізгі зор бейнеттің түні келіп,

Әр кеш сайын ән тыңдап жүріп едік.

Көз ұйқыға кеткенше сол бір әннен

Сай-сала тұратұғын күңіреніп.

Жүректің шыдырауында қоздайтұғын,

Шыбыны бар кеудені қозғайтұғын.

Қауым айтқан сол әнді естігенде,

Боталы інген борықта боздайтұғын.

Бір ән бар бүгінгі ұрпақ естімеген,

(Сонау бір соғыс жылы естіген ем).

Сол бір ән көмейіме кептелгенде,

Өмір дейтін керуен, көшті көрем.