Көзімнің, ќарасы,

Көңілімнің санасы.

Бітпейді ішімде

Ғашыќтың жарасы.

Ќазаќтың данасы,

Жасы үлкен ағасы

Бар демес сендей бір

Адамның баласы.

Жылайын, жырлайын

Ағызып көз майын

Айтуға келгенде

Ќалќама сөз дайын.

Жүректен ќозғайын,

Әдептен озбайын,

Өзі де білмей ме,

Көп сөйлеп созбайын?

Тереңдеп ќарайсың.

Телміріп тұрмайсың.

Бихабар жүргенсіп,

Бек ќатты сынайсың.

Сен кісі мұңайсын,

Сабырмен шыдайсың,

Күйемін, жанамын,

Еш рахым ќылмайсың. 

Кең маңдай, ќалың шаш

Я бір кез, я ќұлаш.

Аќ тамаќ, ќызыл жүз

Ќарағым, бетіңді аш!

Ќара көз, имек ќас,

Ќараса жан тоймас.

Аузың бал ќызыл гүл,

Аќ тісің кір шалмас.

Ќыр мұрын, ќыпша бел.

Солќылдар, соќса жел.

Аќ етің үлбіреп

Өзгеше біткен гүл.

Ќарағым, бермен кел.

Бізге де көңілің бөл.

Ќалќамның нұсќасын

Көр, көзім, бір кенел.

Ќайғың — ќыс, жүзің — жаз,

Боламын көрсем мәз.

Күлкіңіз бойды алар,

Бұлбұлдай шыќса әуез.

Кісімсіп дүрдараз,

Бұраңдап ќылма наз.

Мал түгіл басымды,

Жолыңа_бесем де аз.

Иісің, гүл аңќыған.

Нұрың күн шалќыған.

Көргенде бой еріп,

Сүйегім балќыған.

Ќаяусыз ќалпынан,

Өзі артыќ даңќыңнан,

Ќызыл тіл шыға алмас

Маќтаудың шартынан.

Сенсің — жан ләззәті,

Сенсің—тән шәрбәті,

Сұлуды сүймектік —

Пайғамбар сүндеті.

Не десем болар еп?

Ғашығың да ќайғы жеп,

Өртенген жүрекке

Бір көрген болар сеп. 

Біздердей ғашыќ көп,

Ќайсысы саған дөп?

Жөндеп те айтпадым,

Жүрегім лүпілдеп.

Назына кім шыдар?

Бұраңдап жүр шығар.

Ќасќая күлгені

Ќылады тым ќұмар.

Ер емес ќымсынар,

Әркім-ау, ұмсынар.

Ќұдай-ау, бұл көңілім

Күн бар ма бір тынар?