Адамзат, жанарыңа сыйып-күліп,

Жалғанның жайын жүр ем, жиі ұқтырып.

Азғындап кете ме деп, адам қылсам,

Құдайым жаратыпты киік қылып.

Танып ал, таныр болсаң ең дараны:

Киік ем, мекен еткен кең даланы.

... Аралмен бір тартылды пейілдерің,

Адамдар, ашамыз-ау енді араны.

Көркіммен серік болып сан арыңа,

Сыйдырғам мына әлемді жанарыма.

Тіліме бал боп тиген киікоты,

Көзімнен аққан жасым тамады ма?

Саулатқан көңілдерден күй-ағынды,

Текті едім, мөр ғып басқан тұяғымды.

Ұмытпа!

Менің атым – киік-күйік,

Көріп қал, құлап жатқан сияғымды.

Жаныңа кіріп әлі сыналай мұң,

Сендерді әлі талай сынар ай-күн.

...Адамдар кінәлі емес өліміме,

Салқыны ұрды деймін құралайдың!..

Сұмдықтың қызыл шоғы қоздағанда,

Сарыарқа!

Нең қалды енді тозбағанда?

... Тірілем бір күндері рух болып,

Кең далам сағыныштан боздағанда...

Алма Түсіпбекова