Құлазыған көңілімді емдер кім?!

Құла-дүзде келед кейде сенделгім.

Тағдырымның тырнағын-ай тым ащы,

Тікенегі секілденген шеңгелдің.

Жалғыздықтан жапа шеккен мен бе екен?

Адаспаған адамдарың кем де кем.

Тағдыр өзі дуалаған басымды,

Қай бақсыға,

Қай тәуіпке емдетем?

Сыздай-сыздай жүрегімде сырнай-мұң,

Шытынаймын, бірақ әлі сынбаймын.

Өне-бойым алаулаған кезінде,

Мың-миллион тоқ жүгірген сымдаймын.

Тәуір жолдас бола алмадым жақсыға,

Бұдан өткен ауыр азап жоқ сірә.

...Өлең деген үшкірінем тәуіпке,

Өмір деген бағынамын бақсыға