Өлең — сөздің данасы,

Шындықтың шырақ анасы.

Жаныңның жайлы панасы,

Ойыңның өткір санасы.

Шын жолында сөйлесең,

Басыңа келер пәлесі.

Сонда да басыңды име сен,

Жазылар өлең жарасы.

Шығаннан шығар шыққанның,

Жабылар саған жаласы.

Ондайдың сөзін тыңдасаң,

Ескі даудың шаласы.

Өтірікті шын қылған

Күндестіктің хәласы.

Ақылыңа көнбейтін

Арам ойы шарасы.

Айтқаныңа жүрмейтін

Көңіліңе бүккен аласы.

Өлең ойлап есіме

Түседі қазақ данасы.

Ауыл маңын мал жесе,

Ауыл сәнін кетірер.

Елдің ішін дау жесе,

Елдің сәнін кетірер.

Көрші аралас өтпесе,

Көңілдің көркін кетірер.

Абысын тату өтпесе,

Ағайын сәнін кетірер.

Ағайын тату өпесе,

Ұлыстың сәнін кетірер.

Бірін бірі кешпесе,

Ең соңында өштсеіп,

Қарайып қаны кектесіп,

Бірін бірі өлтірер.