Ғайникештің жары өліпті деді жұрт,

Бір сұмдық ой басып алды мені күрт.

Жанарымды кеулей берді жегі құрт,

Нені біліп даурығады ел, нені ұғып?

Еститінбіз Оразбегін ауыш деп,

Елестейтін Ғайникеші тауыс боп.

Тауыс демей,

ертелі-кеш көйлегін,

Ауыстыра беретұғын... таныс леп...

Қайтарам деп Оразбектің ес-түсін,

Көйлектердің киді жаңа, ескісін!

Ақ көйлегін киді құлқын сәріде,

Жай көйлегін,

шай көйлегін кешкісін...

Кие берді, камзол, қынай белді де,

Жоқ әлде есі кіреді деп сенді ме?

Кие берді ауыстырып күні-түн,

Бара-бара бастайды енді ел күле...

Тауыс құсап құлпырады күніге,

Ауыш бірақ өлі ме, әлде, тірі ме?

Сол шарбаққа сүйенетін міз бақпай,

Мың көйлектін қараған жоқ біріне!

Көздің құрты өлгені ме, бұ қалай?

Сөздің кілтін көмгені ме тіл орай!

Жағынан кеп тартып қалды Ораздың,

– Ғайни, Ғайни!

– Қоя қойшы, Құдай-ай!

Арашалай бердік көрші-қолаң боп,

Еңірейді сорлы әйел маған кеп.

Мөңірейді қысыр қалған көк сиыр,

Бедірейді сорлы Ораз соған кеп!

Өлді Ораз бір ауыз тіл қатпастан,

Көзін жұмды, мұңлы тарих – хат-дастан!

Мөңіреді қысыр қалған көк сиыр,

Пышақ жатты жүзін қоңыр тот басқан...

Ғайни неше көйлек киді кейін де,

Көйлегіне назарыңды бейімде.

Өзі ауып кеткендігін білмейді,

Шоқ салам деп зейінге...