Баламыз,

Жаңа жыл деп атқа қонып,

Шыршаны әшекейлеп жатқан едік,

Қолымнан түсіп кетті нәзік шыны,

Қуаныш, ренішті қаққа бөліп!

Қаладан Қайрат ағам ала келген,

Сыйлығын быт-шыт қылдым жаңа, жерге...

Салбырап екі иығым үнсіз тұрмын,

Сұп-суық бола қалды ана бөлме!

Ойыншық шынында да әдемі еді,

Ілуге оны інім де дәмелі еді,

Ілуге оны аға да құлықты-тын,

Шыршаға қонған гүлдің көбелегі!

Мен солай бүлдіргенмін шатты күнді,

Балалық – тәтті күн-ді, сәт ғұмырлы!

Ол кезде баламын ғой, қайдан білем,

Мұзға өскен үзгенімді, ақ гүлімді...

Р.S.

Тарихқа тас атпасын тойынса ұлың,

Бұл менің уәж, датым – ойын, шыным!

Қиратып ап жүрмейік масқара ғып,

«Азаттық» дейтін шырша ойыншығын!