Ауылда тұратын Мергенбай деген ағамыз бар-тын. Бір боранды күні үстіне тонын, басына тұмағын басып киіп есігінің алдында отыр екен. Өтіп бара жатқан ағайындас Дәурен деген інішегі: 

– Оу, аға, мұныңыз не, боранның астында отырғаныңыз, суықтап ауырып қаларсыз, үйіңізге кірмейсіз бе? – дейді. Сөйтсе қария: 

– Әй, шырағым-ай, үйдегі боран бұдан да сұмдық. Осы жерім дұрыс одан да, – дейді. 

– Е, не болды өз үйіңізден безіп? 

– Ойбай, несін сұрайсың. Бәйбіше мен тоқал қырылысып жатыр. 

– Жүріңіз, ажыратайық онда. 

– Жоқ, қажет емес. Ұрысып-жұлысып, әбден айыздары қансын. 

«Сіңлімді ал» деп тоқалды өзі ғой әперген. Бірақ, араларында анда-санда осындай дау-дамай болып қалады.Тоқал ұл туып, бәйбіше қыз туып жатыр. Ұл тапқанның желігі болады. Соған бәйбіше шыдамай, «тәрбиелеп» жатыр, – депті. 

Miнe, eкі әйел бар жерде мұндай жағ­дайлар болады. «Екі сиыр айран, екі әйел ойран» деген ғой қайран қазекем. Соған қара­мастан, қазекем ұрпақ көбейту үшін осындай азапқа барған ғой. Егер бipiн-бipi шын ұнатып, сүйетін болса, неге тоқал алмасқа деген пікірлер де бар. Баяғыда бір молда екі қатыны барларға «сендерге көп нәрсе тілемеймін, екі қатының тату болсын» дейді екен.