Қай мейрам екені есінде жоқ, туған күн болуы да ғажап емес, қызметтес құрбылары Алмагүл апайға Шаңсорғыш әкеп сыйлады. Темір-терсекке онша әуестігі жоқ, не болса да өз қолымен жұмыс істеп үйренген қарапайым ауыл адамы әкелген сыйлықтан бас тартпай, алуын алғанмен, пайдаланбай үйдің бір бос қуысына тыға салады. Бірақ бір-екі жылдан кейін қаладан оқу бітіріп келген мұғалім қызы әлгі Шаңсорғышты көріп қуанып кетеді. Текемет, алаша, кілем дегендеріңді бұрынғыдай сыпыра салуды қойып, Шаңсорғыштың өзімен тазалай бастайды. Бәрі жақсы. Тек тоққа қосар қоспастан орманда ағаш кескен Электр Арасындай құлағыңды жеп, ойбайлағанды ұнатады екен. Ол бажылдай бастағаннан-ақ қызметсіз қалған көне Сыпырғыштың мазасы кетеді.

- Әжем де, шешем де, тіпті менің өзім де өмір бойы осы үйді тазалап өттік. Бірақ біз не істесек те үндемей істеуші едік! Мынау бір заржақ: бірден байбалам салып, бүкіл үйді басына көтереді, пәтшағар! – дейді ыза болған Сыпырғыш.

- Үндемей келген екенсің, үндемей өле бермейсің бе енді?! – дейді Сыпырғыштың сөзін құлағы шалып қалған дөрекілеу Шаңсорғыш.

Мұндай көргенсіздікті көргенде өмір бойы ешкімнің бетінен алуды білмейтін момын Электр қуатын есептегіш тіптен шыдай алмай, кеудесін басып, күйіп кетеді. Сол-сол екен, зарлап тұрған Шаңсорғыштың да үні өшеді...

(Қадыр Мырза Әли, «Ғибратнәмә» кітабынан)