(Мұратхан Шоқанға)

- Өлең барма? деп сұрадың, Мұратхан,

Асыл сөз ед(і) жанымызды жұбатқан.

Тарғыл-тарғыл таутекелі тауда ойнап,

Сен де, мен де елге оралдық жырақтан.

Көсем сөзге мәйектенген ұл едік,

Қара өлеңді қанып ішкен бұлақтан.

Ортасында «өмір» деген дауылдың,

(Естісі жүр арқаланып ауыр мұң.)

Сен өлеңге он жасыңда ен салып,

Мен өлеңмен отыз бесте ауырдым.

Өлеңсіз-ақ, өтер ме едім тірліктен,

Білесің бе, бір сәулені сағындым!..

Үкі тағып кекіліне үміттің,

Сырлас болды бізбен қанша түбіт түн.

Некелі Айға ғашық боп ем, ессіздей,

Бізді арманға жеткізбеді елік - күн!..

Шашаларын қызыл-жасыл гүл бояп,

Өлең-жырдың арғымағын мініппін.

Су төгілмес, жорға мінген есілген,

Аттың үсті мерейіңді өсірген.

Ғашық болған «өрімталдар» иіскейді,

Жусан иісті дала аңқыған төсіңнен.

«Өлең барма?» деген сол бір жылы сөз,

Неше күндей шықпай қойды есімнен.

Тәңір қолдап, жүрегіме гүл ексе,

Жүрек гүлі адалдықты ту етсе.

Мыңды қойшы, миллиондар кешпеген,

Жүрегімде сезімім бар ерекше!

Өлең деген - сол сезімнен туатын - 

Сары күздей сар(ы) сағыныш емес пе?!

- Өлең барма? - деп сұрадың, Мұратхан,

Асыл сөз ед(і) жанымызды жұбатқан.

Тарғыл-тарғыл таутекелі тауда ойнап,

Сен де, мен де елге оралдық жырақтан.

Көсем сөзге мәйектенген ұл едік,

Қара өлеңді қанып ішкен бұлақтан.