Саған деген сағыныш батты жанға, 

Көтермейді көңілді шат-думан да. 

Аспанына асыққан перизаттай, 

Кете бардың оранып ақ тұманға. 

Күміс бояу сәулелі кірпігіңді, 

Көргенімде кеудемнен түн түрілді. 

Қарманып ем, қапыда жете алмадым, 

Құшағыма ақшулан бұлт ілінді. 

Көктің қызы-ай, көркіңде басқа мін жоқ, 

Өзің жайлы естіген дастаным көп. 

Әлі күнгі айтпаған бірақ ешкім, 

Сені мұнша сезімсіз, тасбауыр деп. 

Саған тәңір сыйлапты-ау текке қанат, 

Өзегімді өкініш өтті аралап. 

Жерге қайта білсем де қонбасыңды, 

Көкбөрідей ұлыдым көкке қарап. 

Нілдей қара қайғыммен қан бойлаған, 

Қарай-қарай қалшиып тауға айналам. 

Көшті бұлттай кеудемде сағынышым, 

Ескі жұрттай құлазып қалды айналам...