Неменеге жетісіп жиі күлем,

Өмір кешкім келеді бұйығы мен…

Шаруа жасап жүрейін шағын ғана,

Шайтан тірлік шаршатты күйігімен…

Өмір кешкім келеді бұйығы мен…

Құдай берген балалар, баспанам бар…

Енді қандай өмірде басқа мән бар?..

Қара шайға қайғысыз қатық та бар,

Іздегенің табылар тас қаламда әр…

Неге керек бос думан, даурықпа көп,

Өспейсің ғой өнбесті дау ғып та ерек…

Ішіп кеткің келгенмен… ішірткің – у,

Балаларға керексің…

Саулық керек!..

Желеу етіп, желікпей қаны азыңды…

Жазып жүре берсейші қағазыңды…

Құдіретті Құдайға құлшылық қыл,

Қаза қылмай бес уақыт намазыңды…

Енді ешқайда бармаймын,

Шақырмаңдар!

У ішкізіп ұйыққа батырмаңдар…

Жалған шаттық бір сәттік жарға итеріп,

Айырылу не керек ақылдан бар?..

Енді ешқайда шықпаймын,

Шақырмаңдар!

Оңаша бір күн кешіп көрсем деймін,

Даңғаза мен дақпыртқа белсенбеймін.

Жалған тірлік барлығы,

Мен сенбеймін!

Сертім осы! Сенбесең, сенсең мейлің…

Бала күнді баяғы аңсап жүрмін,

Тек ауылға бір барып келсем деймін!..