Алдан шығып ауылдың өпті желі,

Көзіме ыстық көрініп кетті жері.

Дүрсілдеп кеп ентігіп тұрған пойыз,

Алып ұшқан көңілді жеткізеді…

Суы қазір кетсе де тым уланып…

Сырдың бойы көрінді сұлуланып,

Қызылқұмым саялы таудан гөрі,

Төгеді екен жаныңа жылуды анық.

Толқып тұрмын,

Көрмесем торығамын.

Заңдылыққа зарланбай жорығамын:

Сортаңына жерімнің тартты ма екен,

Кейде мына ұлыңның соры қалың.

Шыршасыз-ақ бұл өлке шырайланып,

Құла түзде құйын жүр шыр айналып.

Жүрегіме мөлдіреп құйылады

Ерте көктем ағатын лайлы артық…

Кой соңынан қорғампаз ит ереді,

Иесінің сенімін сый көреді.

Көріністен күлкілі күй келеді:

Шатақ шалдың қалай деп жүйкелері,

Шарбағына ешкілер сүйкенеді…

Қасқа жолда түйелер дымды көрмей,

Маңғаз басар бағасын шын білердей.

Көлік біткен айналып өтіп жатыр,

Сиырларды сыйлайтын үнділердей…

Көңілде мұң, қайтейін, көзімде мұң,

Қимастықты шым-шымдап сезінгенмін.

Вагон санап қоштасқан пойыздармен,

Қойшы бала қырдағы өзім дедім…

Қой баққанмен қиялы астанада

Қызықтым сол бейкүнә жас балаға…

Құмды ауылда қалдырып балалығын,

Тартады ол да күні ертең тас қалаға.

Тастап елді кетеді,

Мен де кеткем…

Әлінше әркім шаруасын дөңгелеткен…

Қазына іздеп қалаға ұмтыламыз,

Құм ішінде жатса да көмбе көптен…

Егіспенен басталып аңыз әні,

Ала жаздай қақтайды аңызағы.

Күннің нұрын сіңіріп күйіп өскен

Шығады ақын бұл жерден нағыз әлі…

Тірлікті айтып бітпейтін нетейін тек,

Ауыл – анам,

Кінәмді өтейін көп…

Шаршаған соң, шағынып келіп тұрмын,

Басымнан бір сипатып кетейін деп…