Тәңірінің нар кезі екен ол кезде,

Әмірінің бар кезі екен ол кезде.

Тек алуға барады екен бәр-бәрі,

Ол кезде де алу екен мына жұрттың арманы.

Жаратқанға жет тезірек, тұр, аттан,

Сұрамсақтар, ал, сұрап қал, сұрап қал!

Бір ел жақсы,

тағы бір ел жақсырақ:

тұрмыс сұрап, алды Хақтан Бақ сұрап,

сансырады қайсы бір ел,

сансырап,

дәулет алды, дау-шар алды, мал сұрап,

жаңбыр сұрап алды – жасыл шөп өсті,

жалбырады шатқал бауры, төбе үсті

жел ескенде сыбыр-сыбыр кеңесті.

Сұрап жатыр,

алып жатыр, құдайдан

тек қанағат, ой сұраған жоқ ешкім.

Тәңірінің нар кезі екен о кезде,

Әмірінің бар кезі екен о кезде:

Көктемде де,

жазда,

күзде,

ақпанда

еліріп ап «жомарт» деген мақтанға,

қолда барын үлестіріп жатты ол да.

Мұхит алды,

құрлық алды бір халық,

тілектесіп – тірлік алды бір халық,

білек қосып – бірлік алды бір халық.

Жайлау қуып,

жай көшем деп ырғалып,

менің бабам барлығынан құр қалып,

есебінен жаңылып қап Күн, Айдың –

кеш келіпті қабылдауына құдайдың:

– Пендем, – деді, – сені де бір жебер ем,

түк қалмады,

саған енді не берем?

Баяғыдан қайда жүрдің?!

Жұрт тілеп

Бәрін алды.

– Қой қайырдым түрткілеп,

аманында ат-көлік...

– Мә! –деді Хақ бір шыбықты қақ бөліп.

– Мұны қайтем?... Онсыз да жүр жұрт үркіп?!

– Қарап жүрме, бір-біріңді жүр түртіп.

Хақ жоқ қазір.

Бақыттымыз былай да,

Өзің қожа – күнәңа бат, күл, ойна.

Ал, дүниенің үкімі мен шешімін

әу басында бір мықты айтса – несі мін,

Бір қария: «бәрі бастан» деп еді,

О да маған дарымастан келеді.

Қақ суындай қара жолға іркілген

Тыныш, бейқам жата алмадым бір күн мен:

итке ішкізіп,

аузын малса бірі ойнап,

етігімен кешті біреу ылайлап,

сылтау тауып қуатыңнан, күлкіңнен,

жарты шыбық жалықпайды «түртуден».

Үлесінен құр қалғанда о баста,

түрткілесу – кәсіп болса…

жақ ашпа:

шыбық қазір кетті айналып ағашқа.

Жарты күмән, жарты үмітті күйде мен

келем әлі,

әлі үйренем, үйренем –

тағдырымның таяғы да себебі

басы бүтін тимеген…