Ол өксіген қарс айырып көкірегін:

«Үйренісіп өзіңе кетіп едім,

Маған қиын болады жалғыз қалу,

Қалшы осында,

қала ғой,

өтінемін».

Өмірі үшін,

о мейлі құмары үшін,

Ол қимады жанының жұбанышын:

«Маған қиын болады жалғыз қалу,

Ей, тас жүрек,

сен соны ұғамысың?».

Ал сен кетіп қалдың...

Құшағында жаз қалды қоңыр түннің,

Көз алдыңда көйлегі оның күлгін.

Сары шаш күз кездесті,

бұрын, тегі,

Күз көрмеген секілді сен ұмтылдың.

Жабығып жүр,

қажып жүр демесін деп,

Күлген болып,

сол баққа келесің көп.

Жаз кіреді түсіңе,

шошып тұрып,

Күздің суық ерінін өбесің кеп.

Сары күзге сенбейсің,

шүбәлісің.

Сыбырлайсың...

Қан жылап тұрады ішің:

«Маған қиын болады жалғыз қалу,

Ей, тас жүрек!

Сен соны ұғамысың?»