«Бейiсте бар сұлу жар,

Мінсiз таза хор қыздар,

Рахат берер бал кәусар»,–

Дейдi бiздiң молдалар.

Айтады да бұл сөздi,

Арақтан тыйды ол бiздi,

«Сүйме,– дейдi,– бiр қызды»,–

Молдекемнiң жыны бар.

Кәусарың рахат бермесе,

Мас қылмай iштi кернесе,

Хорды асық боп көрмесе,

Несiн мақтап қылдың зар?

Кәусары болса арақтай,

Хор қызы болса қарақтай,

Қоймас па едi жаратпай,

Бейiске ондай арам нәр.

Қызына асық болмаса,

Мастықпен көңiл толмаса,

Көкейiме қонбаса,

Бейiсiң маған – мұз бен қар.

Молдеке-ау, олай емес қой,

Қыз құшып, жемiс жемес қой,

Мысалмен айтқан кеңес қой,

Тәпсiрлеуге миың тар.

От емес қой дозақ та,

Дүние iсi жоқ о жақта,

Барамыз ғой қонаққа,

Сонда анықтап байқалар.

Жалықпас, бiтпес рахат бар,

Азабы оттан қиын, тар,

Нәпсiге ерген молдалар,

Қыз құшуға тым құмар.