Көктем кетті, күз, міне, жуықтады,

Бармысыңдар, бауырлар, қырықтағы?

Бәрің тірі қалдың ба, қарығанда

Қырықыншы жылдардың суықтары?

Туылып ек айлар caп арамызға,

Айлар салып, әріге барамыз ба?!

Бұйырмасын түсінсем., осы біздер,

Шыныменен біреуге ағамыз ба?!

Кеше еді ғой, құдай-ау, кеше еді ғой,

Дүйсенбінің мына дәу шешегі ғой!

Мынау - әзер қаз басқан төрт жасында,

Мұхамеджан қартыңның мешелі ғой.

Тағдыр бізден бәрін де аямаған:

Жылатқан да жұбатқан, аялаған,

Ата қаздан айрылған балапан ек,

Аспан асты, жер үстін саялаған.

Арманымыз жұлдызға жуық болып,

Апыл-тапыл күн кештік суып, тоңып.

Шаруасы шалқайған шағын үйдің,

Шаңырағына шаншылдық уық болып...