Ерте, ерте, ертеде дүниеде бір кәнігі аңшы өмір сүріпті. Ол өзінің тайпасын жабайы жануарлардың етімен асырапты. Осы үшін жұрт оған разы болады екен. Аңшы барған сайын олжаны молырақ әкеледі.

  Бір күні жабайы құландарды аулап жүргенде аңшының қатігездігі оянып, жанды атаулыны талғамай ата береді. Жолдастары мергенді тоқтата алмай, одан аулақ кетеді, ал ол болса, көзі қарауытып, алған бетінен қайтпайды. Бір кезде алдынан тауешкінің ақсақ ақ аналығы кездесіп қалады. Аңшы оңай олжадан дәмеленіп, соңына түсіп қуып береді. Бірақ ешкі оның жебелерінен жылдам жалтарып, таудың биік жартастарына өрлеп, аңшыны соңынан ертіп, қия шыңдарға ұзай береді. Кенет ауада еріп кеткендей, көзден ғайып болады. Сонда барып аңшы өзінің мұз басқан биік шыңның ұшар басында қалғанын бір-ақ көреді. Ол одан қайтып түсе алмай, сол тауда мәңгі қалыпты.

  Оның тайпасының адамдары елді-елге шашырай тарап кетіпті, осы жерге әлі күнге дейін тіпті жануарлар да жоламайтын болыпты.

«Қазақ аңыздары» кітабынан