Қане, достар, қимылдалық күн қызбай –

Тер шығады – жел соғады бір мұздай.

Мынау алқап өзінше бір аспан ғой,

Шөмелелер – жұлдыздай.

Әр табанда бір дүние аунайды,

Ойламайсың дала жәйлі, тау жәйлі.

Шөмеле артқан балақоштың іздері

«Құс жолынан» аумайды.

Космоста жүргендейміз біз-дағы.

Айыр-саптың уысыңда қызғаны –

Қуаттырақ әсер етер атомнан.

Қосмонавпыз біз-дағы.

Адам терлеп, көңілденед, о несі?

Терге ғана балқиды оның денесі.

Терлемесе, қуанбаса күрсініп,

Қайдан болсын тіршілік!