Өртеніп өзегі Сезімнің мендегі,

Жылайды. Жұбатар жоқ ешкім.

...алайда ол сөнбеді, өлмеді,

Сүйрелеп алдағы өлі, өш күн.

... Шимайлап, өткенді сызғылап санадан,

Жалғыздық шәлісін бүркеніп

жатырмын. Жалғызбын.

Жалғыздық – жан анам,

Жұбатар жанымды боркемік.

Есалаң күйдемін...сандалған ой – қаңбақ,

Өткенім еңсемді езіп тек.

Бақытым өзге өмір қойғанда ап,

Жүрек-ау, сезіп пе ең???

Сезіп пе ем бақытын өзгенің,

Тонап ап жүргенін жүрегім.

(Сезер ме ем? Жазығым-сезбедім.

Білмедім...

Кеше ғой, нұр өңдім!)

Жан-жүйем бір суып, бір ысып,

Кейде бір шарпиды отты өрнек.

Бөлмемде қалтырап, бүрісіп...

Отырмын, сезілмей көктемгі от.

...Төрт бұрыш...терезе телміріп

Қарайды. Үнсіз біз тілдестік.

Әуенін кеудемнің бөлме ұйып

Тыңдайды.

Тыңдар ма ең СІЗ де өстіп???

...ХОШ енді!

Жүрегін жылытқын

өзіңнің гүліңнің... сүйікті ет!

Мен енді – елеспін...ұмытпын...

СІЗ үшін!

Елеп тек түсімде...

ұмытпай

маңдайымнан сүйіп кет!

Жарай ма???

Себебі –

Мен СІЗді әлі де сағынам...