Күз келді. Күн салқындады. Тоғайдың шетінде өсіп тұрған Терек жанындағы Үйеңкіге: 

— Қартайып кетіпсің ғой, — деді. Үйеңкі селк ете қалды.

 — Не дейді? Рас па? 

— Рас. Жоғары жақтағы жапырақтарың сарғая бастапты. Үйеңкі сонда ғана Күз келгенін есіне алды... 

— Мына өмір неткен әділетсіз, — деді сонан соң Үйеңкі жәй ғана. 

— Неге? 

— Жаздың ыстығында жап-жасыл боп, жасанып, қалың киініп аламыз да, қыс келіп, күн суытқанда жалаңаш қаламыз. Керісінше болса ғой... 

— Иәә, соны айтсайшы... Сол үшін де мен Күзді ұнатпаймын, — деді Терек. Үйеңкінің де көңіл-күйі түсіп кетті.