Кей деректерде Ленин өзін анасы Мария мәңгілік тыныштық тапқан Санкт-Петербургтегі православтық Волково қорымына жерлеуді өсиет еткен деседі. Бірақ жақында әлемге әйгілі тележурналист Владимир Познердің өлгеннен кейін өзінің мәйітін өртеп, күлін туған қаласы Париждің үстінен шашуды өсиет еткені туралы сұхбатын оқып, атеист адамға өлгеннен кейін денесіне не болса да бәрібір болар деген қорытындыға келдім. Ленинге де өлгеннен кейінгі өмірі маңызды болмаған. Өйткені, ол Жаратушының емес, өзінің большевиктік сенімінің құлы болды. Және оның айналасындағылар да соның жетегінде еді. Өздері қолдан жасаған “күн-көсемдерінің” өлімі оларға да ауыр тиді. Одан мәңгілік тұлға жасағысы келді. Жерлесе, әлемге көрсетіп отырған айбаттарынан айырылып қалардай көрінді.

Ленинді ақтық сапарға шығарып салушылар өте көп болды. Әлемнің түкпір-түкпірінен Мәскеу билігіне көңіл айтушы делегаттар келе бастады. Алғашында солардың қоштасу рәсімі үшін сүйекті бірнеше ай жерлемей ұстап тұрды. Сол аралықта Алексей Щусевтің жобасымен Қызыл алаңда көсемге арналған мавзолейдің құрылысы басталды. Әрине, жаны кеткен дене бұзылмай тұра ма? Басында Лениннің денесін мұзға қатырып ұстай тұрмақ болғандар ол ойларының қате екенін түсініп, бальзамдауға рұқсат берді. Бұл жауапты іс бұрын бальзамдаумен айналысып көрмеген химик Борис Збарский мен анатом Владимир Воробьевқа тапсырылды. Іске амалсыздан кіріскен ғалымдар әбден бұзыла бастаған денені төрт ай бальзамдап, әрең бітіріпті. Тіпті, мавзолей ашылатын күнді ұйқысыз өткізген деседі.

Міне, содан бері Лениннің бальзамдалған денесі Қызыл алаңдағы мавзолейде жатыр. Тек соғыс кезінде Мәскеуге қауіп төнгенге уақытша Түменге көшіріліп, 1945 жылы қайта әкелінді.