1941 жыл ақпандатқан,

Сыртта аяз.

Аулымызды ақ қар жапқан.

Үңірейген үрей тұр соғыс дейтін,

Алапат аспан, жерді аттандатқан.

Аттан! деді,

Ол ертең аттанады.

Аттанады еңбектің ақ табаны:

Күрегінің орнына қару алып,

Жауынгердің ролін атқарады.

Ол ертең аттанады.

Жарты Ай тұр шар аспанда - тозған таға,

Үскірік үрлей ме әлде қозғалта ма?!

Әжем жүр туған жердің топырағын,

Тұмар ғып тігіп жатыр бөз қалтаға.

Ол отыр.

Аямай-ақ ішіп алған.

Санасын мазалайды күшік-арман.

Аттан, әке.

Таныс қой күрес саған,

Күресуі керек қой күші бар жан.

Here бізге үмітсіз тесілесің?

Аттан, әке.

Жолыңнан кешігесің.

Кеудесінде шыбыны бар паңырлар,

Тауып жейді сенсіз де несібесін.

Қалай сені жұбатам, аңыра, Ана,

Сау қайт деп тәңіріңе жалын, Ана.

Мына отырған иеміз құласа егер,

Саған жар, әке бізге табыла ма?

...Жалынған ғазиз Анам, сұрап қалған,

Жоғалды сол бетімен бірақ та арман.

Сенбеймін әкең өлді дегенге мен,

Себебі ол үйімізден тірі аттанған...